پایگاه خبری فیروزه کویر (امامزاده سیدجلال الدین )

تنها پسر شهید و تصمیم گیرنده در مورد مکان تدفین شهید گفت: اگر سردار امر می کردند، در همان لحظه هر جایی که می گفتند ایشان را به خاک می سپاردیم، اما این اتفاق نیفتاد.

پدر همان کاری را کرد که زمان حیاتش می کرد

وی ادامه داد؛ روزی که بابا را آوردند قم، چهارشنبه فکر می کنم 14مرداد بود، تا جمعه بعد از ظهر مراسم وداع و تشییع پیکر ایشان طول کشید؛ خیلی مراسم با شکوه و در عین حال عجیبی بود. پیکر شهید را خیلی جاها برای متبرک شدن آن مکان و عشق به شهید طلب می کردند.

مسئول برگزاری مراسم تشییع از من پرسید می خواهید پیکر پدر را به منزل برای وداع بیاوریم؟ گفتم: ما از خداوند همین را می خواستیم. مراسم خیلی با شکوهی بود. به مسئول برگزاری مراسم گفتم: خیال نکنید این برنامه ریزی را شما انجام داده اید، این دقیقا همان زندگی است که شهید داشته، یعنی از مسجد به هیئت، بعد به حرم و بعد سر زدن به ایتام...

خیلی برایم جالب بود، در این سه روی که مراسم تشییع و وداع طول کشید پیکر پدر جاهایی رفت که ما اصلا برایش برنامه ریزی نکرده بودیم؛ مثلا در بین راه به یکباره پیکر را بردند در هیئتی که جمعیت لوتی مسلکی داشت. و آنها خیلی نسبت به این شهید عرض ارادت کردند. اتفاقا پدر زمانی هم که زنده بودند و برای تبلیغات وقتی به جایی می رفتند سعی داشتند هوای این قشر را بیشتر داشتند. خصوصا هوای افراد ترد شده از جامعه را.

یتیم نوازی شهید حجت الاسلام محمد شیخ شعاعی/ وقتی بود فرزندان شهدا نمی دانستند بنیاد شهید هم هست

روزی به روستایی در کرمان رفتم، متوجه شدم پدر در این روستا هم برای تبلیغات می رفتند. یکی از خانواده شهدا گفت: تا وقتی پدر بود، ما نمی دانستیم بنیاد شهیدی هم هست.

یکی از بچه های آنجا اظهار کرد: پدر شما یکروز برای تبلیغات به اینجا آمده بود، داشتیم خانه می ساختیم و بنایی داشتیم؛ شهید شیخ شعاعی لباس روحانیت را درآورد و آستین ها را بالا زد و کمک کرد.

در قم هم با وجود اینکه ارادت به شهید زیاد بود، و همه طلب می کردند تا پیکر را حتی برای دقایقی به منزلشان یا هیئتشان یا ... ببریم اما با توجه به شناختی که از بابا داشتم؛ دلم می خواست به تعدادی بچه یتیم سر بزنیم. 

خلاصه با یک جا تماس گرفتیم، نشد. با دومین مسئولی که تماس گرفتیم فورا استقبال عجیبی کرد. بچه ها در یک مسجد جمع و پیکر پدر را بینشان بردیم.

"هرچه منتظر بودم، حسین، تنها پسر شهید ادامه این ماجرا را بگوید؛ متاسفانه صدایی از پشت تلفن نمی آمد. 

گفتم: الو، آقای شیخ شعاعی؟! قطع شد؟! این فرزند رشید شهید بلاخره خودش را جمع؛ و بغضش را قورت داد در حالی که صدایش می لرزید و حال ما را به حال خوبش گره زد ادامه داد"

بچه هایی که بی سرپرست بودند؛ افتادند روی پرچم جمهوری اسلامی ایران و پیکر بابا، دقیقا همانی بود که پدر می خواست تا لحظه آخر هم از بچه های یتیم دل نکند. به آنها گفتم این پدر من است، بعد از سی سال پیشم برگشته و باهم پیش شما آمدیم. (فرزند شهید این جملات را با حال و هوای آسمانی تعریف می کرد)

بعد از سی سال نبودن، سه بار به منزل برگشت تا از فرزندانش دلجویی کند

قبل از این، خواهرانم با مادرم بین جمعیت ماندند و از آمبولانس ناگهانی جدا شدند و نتوانستند وداع کنند، و بعدا مارا پیدا کردند. به همین دلیل راننده آمبولانس می خواست دلجویی کند و گفت باید با همین خودرو همراه پیکر پدر، شما را به منزل برسانم و بعد از آنجا به سمت کرمان بروم.

ماهم پذیرفتیم. زمانی که رسیدیم درب منزل،مادر تا مارا دید گفت "می دانستم شیخ محمد بدون خداحافظی از پیش ما نمی رود"

راننده آمبولانس گفت: پیکر شهید داخل خودرو است نمی توانیم آنرا رها کنیم.

پیکر را آوردیم داخل تا راننده و مسئولی که باید پیکر شهید را به کرمان می رساند، نهار بخورند. فرشی که پدر همیشه رویش نماز می خواند را مادر پهن کرد؛ تا برای آخرین بار با پیکر پدر وداع کند. در این سی سال این تنها باری بود که منزلمان از حضور پدر بهره مند شده بود. آن لحظه دنیا پشتم بود چون بابا به خانه برگشته بود. (وداع و نهار راننده و همراه حدود یک ساعت طول کشید.)

بعد پیکر را دوباره سوار آمبولانس کردیم تا بروند. که یکدفعه راننده اجازه خواست تا کرمان همسرش را همراه ببرد، تا این مسیر طولانی را تنها نباشند. بر کمال نا باوری که آن مسئول همش بیان می کرد دیر شده است، با خونسردی و آرامش گفت: بله می توانی همراه همسرت تا کرمان بیایی.

راننده می خواست با آمبولانس به دنبال همسرش برود؛ که آن مسئول گفت نمی توانم امانت(پیکر شهید) را با شما تنها بگذارم. مسئولیت سنگینیست.

انگار بابا دلش نمی خواست بعد از سی سال که به منزل برگشته بود، و خانه را پر نور کرده بود، از ما دل بکند و برود. به همین دلیل برای بار سوم پیکر را پیاده کردیم.

نمی توانم احساسم را بیان کنم. که آن لحظات چقدر حضور پدر برایمان زیبا بود و چه لحظات شیرینی بود.

خلاصه راننده همسرش را همراه آورد و ما که قرار نبود به کرمان برویم نتوانستیم بابا را تا آنجا تنها بگذاریم. بنابراین اجازه خواستیم تا همراهشان برویم.

در مسیر پشت پدر حرکت می کردیم؛ شب بود. نوای دلنشین مداحی از بلندگوهای خودروی ما پخش می شد. نور چراغ گردان آمبولانس در بیابان های اطراف جاده، می رقصید. اشکهایم گاهی دیدم را مختل می کرد. وصف آن لحظات غیر قابل توصیف است. 

در بین راه به روستاهایی رفتیم،یکی از آن روستا، اتفاقا روحانی پای منبر ، از شهدای گمنام غواص می گفت. که ما به خواست خدا و پدر با آمبولانس از راه رسیدیم. تا لحظاتی آنجا بمانیم سپس مسیر را ادامه دهیم.

جمعیت به یکباره دور خودرو را گرفت. مردم با عشق و اشک نامه هایی می نوشتند و بمن می دادند و می خواستند حاجتشان را از پدر بخواهم. روحانی گفت نمی دانم در جمعیت کیست که پیش خداوند جایگاه خاصی دارد که امروز این شهید عزیز را به اینجا آوردند. خیلی خوشحال بودند. با محبت ویژه ای که به شهید داشتند ما را بدرقه کردند و به مسیر ادامه دادیم.

حدود 10 روزی که از شناسایی پیکر شهید تا تشییع و تدفین ایشان، زمان گذشت از بهترین لحظات زندگیم بود.

تنها پسر، تنها شهیدروحانی غواص، به جمع «هئت فرزندان شهدای اسلام» پیوست/رفع مشکلات روحی فرزندان شاهد در «هیئت فرزندان شهدای اسلام»

این فرزند شهید در خصوص هیئت فرزندان شهدای اسلام گفت: با توجه به اینکه سالروز شهادت، 175شهید غواص، 20مرداد است، ما بدنبال این بودیم تا نخستین مراسم سالگرد شهادت ایشان را برگزار کنیم. که به طور اتفاقی با یکی از فرزندان شهدایی که در هیئت فرزندان شهدای اسلام حضور دارد؛ در فضای مجازی آشنا شدم. او به من گفت چرا نمی آیید در این هیئت مراسم بگیرید، و توضیحاتی در رابطه با این هیئت به من داد که با شنیدن آن افتخار کردم و خوشحالم که می خواهم ضمن اینکه سالگرد بابا را در کرمان در تاریخ 20مرداد برگزار کنیم؛ در هیئتی از جنس فرزندان شهدا نیز این مراسم را در تاریخ 14مرداد، برگزار خواهیم کرد. این اولین حضور من در این هیئت است و انشاءالله به طور مستمر پنجشنبه اول هر ماه قمری در جمع برادران و خواهرانم(فرزندان شاهد) حاضر خواهم شد.

شیخ شعاعی ادامه داد: به دلیل اینکه بچه های شاهد گاهی با مشکلات روحی مواجه اند و یک حالت گوشه گیری دارند؛ این هیئت و دور هم جمع شدن می تواند اتفاق میمون و خوشایندی باشد تا یادگاران شاهد مثل پدران خود که زمان جنگ با هم متحد بودند؛ اتحاد خود را حفظ کنند و از حال و روزگار هم باخبر باشند.